H Dani Spiliotis είναι Ελληνοαμερικανίδα ομογενής καλαθοσφαιρίστρια και τη φετινή σεζόν επέστρεψε στις αθλητικές υποχρεώσεις της στην Νίκη Λευκάδας με την οποία είχε ξανά συνεργαστεί την σεζόν 2017-18.
Η Ντάνι στο παρελθόν έχει αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα με τις φανέλες της Τερψιθέας Γλυφάδας, του Πρωτέα Βούλας και των Εσπερίδες Καλλιθέας.
Η 28χρονη φόργουορντ είχε έναν σοβαρό τραυματισμό στο αριστερό πόδι την ώρα της προπόνησης που αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για να αγωνιστεί στο επίπεδο που ήθελε.
Η Ντάνι μας παραχώρησε μια συνέντευξη – μάθημα ζωής για το πάθος της για το Μπάσκετ, την αγάπη της για την Ελλάδα ,τον τραυματισμό της αλλά και για το πως το διαχειρίστηκε.
Ντάνι ευχαριστούμε για τον χρόνο σου και για την ευκαιρία που μας δίνεις να μάθουμε την ιστορία σου και απο αυτήν να πάρουν δύναμη και άλλες αθλήτριες που περνάνε κάτι παρόμοιο.
Αρχικά σε ποιά ηλικία ήσουν όταν ξεκίνησες να ασχολείσαι με το Μπάσκετ;
«Το μπάσκετ ήταν πάντα γύρω μου.
Ο πατέρας μου με μεγάλωσε παίζοντας το παιχνίδι, παρακολουθώντας το παιχνίδι, λατρεύοντας το παιχνίδι, και μου δίδαξε ό, τι ξέρω.
Μοιράστηκε το πάθος του μαζί μου, και από τότε, ήθελα να παίξω και να τον κάνω περήφανο.
Ξεκίνησα να παίζω σε οργανωμένη ομάδα σε ηλικία 10 ετών και είχα το προνόμιο να έχω τον μπαμπά μου ως προπονητή . Μετά από εκείνη την χρονιά, δεν μπορούσα να σταματήσω να παίζω. Ζούσα και ανέπνεα για το μπάσκετ… Ερωτεύτηκα για πρώτη φορά.
Μια μπάλα του Μπάσκετ στα χέρια μου, μου προσέφερε μια γαλήνη που δεν μπορούσα να βρω σε τίποτα άλλο, και μέχρι σήμερα ισχύει.»
Πώς πήρες την απόφαση να αφήσεις την Αμερική και να έρθεις στην Ελλάδα;
«Αφού πέθανε η γιαγιά μου, θυμάμαι όχι μόνο το πένθος μου για αυτή, αλλά θρήνησα έναν απο τους δύο συνδετικούς κρίκους με τον ελληνικό πολιτισμό (το άλλο είναι ο παππούς μου).
Τότε ένιωσα την ανάγκη να μάθω από που προέρχομαι. Έπρεπε να διατηρήσω την υπερηφάνεια που είδα στους παππούδες μου.
Ο μόνος τρόπος να το κάνω αυτό ήταν να το καταλάβω και για να το καταλάβω, ήξερα ότι έπρεπε να βυθιστώ στον πολιτισμό. Σκεπτόμενη τον τρόπο που θα μπορούσα να το κάνω αυτό, είδα έναν τρόπο να συνεχίσω το μπάσκετ.
Ήξερα ότι έπρεπε να αδράξω την ευκαιρία και έτσι το έκανα. Αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει ποτέ.
Ο χρόνος μου στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί μια τόσο πλούσια και βαθιά εμπειρία για μένα. Ήρθα εδώ ως παιδί, φοβισμένο αλλά σκόπευα να ζήσω και να κατανοήσω περαιτέρω τον πολιτισμό από τον οποίο προέρχομαι. Λαχταρούσα να συνδεθώ με τη γη από την οποία προέρχεται το αίμα μου.
Ήθελα να μην φέρνω μόνο το όνομα ”Σπηλιώτης” με άγνοια, αλλά με πραγματική υπερηφάνεια. Ήθελα να κάνω την οικογένειά μου περήφανη, όχι λόγω των ικανοτήτων μου, αλλά λόγω της περαιτέρω εξερεύνησης μου στο ποιά είμαι.
Δεν έχω δει ποτέ πιο όμορφα τοπία, ούτε συνάντησα πιο ευγενικούς και συμπονετικούς ανθρώπους.
Από τα ύψη των βουνών, τα βάθη της θάλασσας, από τους συμπαίκτες και τους προπονητές μου, μέχρι εκείνους που έχω γνωρίσει στο δρόμο. Η Ελλάδα είναι ένα τόσο μοναδικό και ξεχωριστό μέρος και έχει κερδίσει την καρδιά μου για πάντα.
Υπήρχαν όμως και δυσκολίες που τις ξεπέρασα λόγω της αγάπης μου για αυτό το μέρος και για το άθλημα.
Έκανα πολλές θυσίες για να μείνω εδώ. Γιατί; Ίσως εν μέρει επειδή είμαι λίγο τρελή, αλλά κυρίως λόγω του πώς νιώθω όταν είμαι εδώ. Πώς νιώθω ότι μπορώ πραγματικά να αναπνέω και μέχρι τότε δεν μπορούσα ποτέ να πάρω μια τόσο βαθιά ανάσα.»
Διαβάσαμε για μια περιπέτεια υγείας που έχεις περάσει απο έναν σοβαρό τραυματισμό την ώρα της προπόνησης.
Πώς έγινε το συμβάν; Σε ποιά ομάδα ήσουν τότε;
Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
«Σκέφτηκα να τα παρατήσω εντελώς.
Η διαδικασία ανάκαμψης δεν ήταν ευχάριστη, καθώς τους πρώτους 3-4 μήνες είχα πρόβλημα με την μέση μου, δεν μπορούσα να αντέξω το βάρος μου.
Έκλαψα περισσότερο από όσο έπρεπε. Ήμουν σε μια μόνιμη ομίχλη.
Όχι μόνο βίωσα σωματικό πόνο όπως δεν έχω ξανανιώσει, αλλά αγωνιζόμουν επίσης με το ποιά ήμουν. Ποιά ήταν ο Ντάνιελ Σπηλιώτης χωρίς το μπάσκετ; Δεν μπορούσα να απαντήσω σε αυτό.
Δεν είχα καταλάβει πόσο συνδεδεμένη ήταν η ταυτότητά μου και η αυτοεκτίμησή μου με το Μπάσκετ .
Όταν το μπάσκετ αφαιρέθηκε από μένα, ήταν σαν να αφαιρέθηκε η ταυτότητά μου, έπρεπε να ανακαλύψω ξανά ποιά ήμουν.
Όχι μόνο έπρεπε να ασχοληθώ με την ανακάλυψη του εαυτού μου, αλλά έπρεπε να επιτρέψω στους γύρω μου να με βοηθήσουν με τρόπους που δεν με βοήθησαν από τότε που ήμουν παιδί.
Έπρεπε να μου φτιάξουν φαγητό, έπρεπε να με πάνε παντού.
Είμαστε όλοι ένοχοι όταν θεωρούμε δεδομένες τις καθημερινές ελευθερίες. Εγώ ήμουν ένας από τους μεγαλύτερους παραβάτες.»
Ποιά ήταν τα άτομα που σε στήριξαν;
«Τότε ζούσα με τον πατέρα μου. Ήταν αυτός που ζούσε καθημερινά μαζί μου.
Φρόντισε τις φυσικές μου ανάγκες και κράτησε συναισθηματικά το κεφάλι μου πάνω από το νερό, όπως και η δίδυμη αδελφή και η μαμά μου. Η οικογένεια και οι φίλοι μου ήταν κοντά μου και μου έδιναν τη δύναμη να σηκωθώ το πρωί.
Ο φυσιοθεραπευτής μου ήταν επίσης ένα τεράστιο κομμάτι για την επιτυχία μου. Όχι μόνο παρέμεινε μαζί μου σε όλη τη διαδικασία, αλλά πίστευε σε μένα, ειδικά όταν δεν είχα τη δύναμη να πιστέψω εγώ στον εαυτό μου. »
Τι συμβουλή θα έδινες σε αθλήτριες που περνάνε κάτι παρόμοιο;
«Η διαδικασία ήταν δύσκολη. Ήταν οδυνηρό. Ήταν ταπεινωτικό.
Η συμβουλή μου σε αθλητές που περνούν το ίδιο πράγμα, δεν είναι να κατακλύζεστε από τον μεγάλο στόχο της εικόνας, αλλά να εστιάζετε στο να δίνετε το καλύτερό εαυτό σας κάθε μέρα.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε τη στάση και την προσπάθειά μας σε κάθε περίσταση. Πάρτε λοιπόν αυτά τα δύο πράγματα και αποκτήστε τα πλήρως.»
Πως ένιωσες την πρώτη φορά που πάτησες πάλι στο παρκέ;
«Δεν είναι ένα συναίσθημα που έχω λέξεις να το περιγράψω.
Επιτέλους ένιωσα ζωντανή ξανά. Ωστόσο, δεν επέστρεψα στο γήπεδο και κυριαρχούσα, και δεν ήμουν καν καλή αλλά ξεπέρασα τα εμπόδια που είχαν τεθεί μπροστά μου. Ξεπέρασα αυτό που οι άλλοι είπαν θα ήταν ”αδύνατο”.
Είχα στόχους. Είχα μεγάλες προσδοκίες για τον εαυτό μου με το μπάσκετ, αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια για μένα.
Έχω μάθει μερικά από τα πιο κρίσιμα μαθήματα της ζωής. Έμαθα ότι επειδή δουλεύεις σκληρά για κάτι, δεν σημαίνει ότι σου οφείλει κάτι πίσω.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε το αποτέλεσμα, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε τη στάση μας σε κάθε περίσταση. Έχω μάθει ότι μπορείτε να καθοδηγήσετε το σώμα σας περισσότερο από ό, τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Έμαθα αυτό που λένε οτι δεν μετράει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.
Εάν αφήσετε τις εμπειρίες σας να σας διαμορφώσουν και να σας βελτιώσουν, μπορείτε να βρείτε την ομορφιά ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Έμαθα ότι η ζωή μου δεν είναι για μένα. Όσο θέλω να είμαι επιτυχής, είναι πολύ πιο γλυκό να είμαι μέρος της επιτυχίας κάποιου άλλου.
Το να είσαι σε θέση να αφήσεις τον εαυτό σου στην άκρη και να ενθαρρύνεις, να ανυψώσεις ,να αγαπάς πραγματικά και να φροντίζεις τους άλλους είναι το νόημα της ζωής. Έχω μάθει τη σημασία της γρήγορης εγκατάλειψης των κακών στιγμών.
Έχω μάθει πώς να μην απολαμβάνω απλώς αλλά και να αγαπάω πραγματικά τις καλές στιγμές, καθώς είναι πολύ λίγες.»
Πες μας την γνώμη σου για την τωρινή κατάσταση με την διακοπή των πρωταθλημάτων;
«Αν και είμαι απογοητευμένη από τη διακοπή του πρωταθλήματος λόγω του Covid-19, ελπίζω ότι θα ξεκινήσουμε και πάλι.
Δουλεύουμε τόσο σκληρά ως αθλητές-αθλήτριες , όλοι μας, όλα τα επίπεδα. Υπάρχουν πολλά εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, πολλές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε και τα κάνουμε όλα λόγω του πάθους μας για το παιχνίδι.
Η ελπίδα και οι προσδοκίες μου είναι να αρχίσουν να σέβονται λίγο περισσότερο τις γυναίκες αθλήτριες, το αξίζουμε!»
Ποιοί είναι οι στόχοι σου τώρα; Πως φαντάζεσαι την ζωή σου σε 10 χρόνια;
«Σε δέκα χρόνια ελπίζω να έχω οικογένεια.
Έχω μια βαθιά επιθυμία να γίνω σύζυγος και μητέρα, και ανυπομονώ για την ημέρα που θα αποκτήσω αυτό το προνόμιο. Ξέρω ότι θα είμαι πάντα συνδεδεμένη με το μπάσκετ με κάποιο τρόπο και ελπίζω να αποδειχθεί πραγματικότητα σε δέκα χρόνια.
Έχω επίσης μια απίστευτη αγάπη για την Ελλάδα, καθώς έχει και την καρδιά μου. Ασχολούμαι επίσης με το δεύτερο μεταπτυχιακό μου, προσπαθώντας να γίνω κλινικός σύμβουλος.
Σε δέκα χρόνια ελπίζω να εξασκήσω αυτό το επάγγελμα.
Πώς συνδέονται όλα αυτά τα πράγματα, δεν είμαι ακόμα σίγουρη! Δεν ξέρω τι θα έρθει, αλλά ξέρω, ωστόσο, ότι έχω ευλογηθεί από την πίστη. Ο Θεός είναι τόσο καλός και μου έχει δώσει περισσότερα από όσα μου αξίζουν ή περισσότερα από όσα θα μπορούσα να φανταστώ.»
